Bilindiği gibi, 2577 sayılı İYUK’nunda dava açma süreleri genel ve özel dava açma süreleri şeklinde iki türlü dava süresi bulunmaktadır. Bunun dışında yasada belirtilen bazı  özel  durumların gerçekleşmesi halinde verilen ek sürelerde de dava açmak mümkün olabilmektedir.[1] Genel dava açma süreleri İYUK md.7 hükmünde  gösterilmiştir.
 
Diğer yandan, İYUK’nun 7. maddesinde yer alan genel dava açma sürelerinden  başkaca  özel yasalarda da idari dava açma süreleri ile ilgili  bazı hükümler mevcuttur. Yasa koyucu kamu hizmetlerinin niteliklerini ve diğer kamu hizmetlerine nazaran durumlar dikkate alınarak İYUK’da gösterilenlerden  daha uzun veya daha kısa idari dava açma süreleri  tespit edebilir. Bu gibi durumlarda özel  dava açma süreleri dikkate alınarak, genel  dava açma süreleri  uygulanmaz.
 
Danıştay’ın ilk  derece mahkemesi olarak görevine giren davalarda 60 gün, idari mahkemelerin görevine giren davalarda  60 gün; vergi mahkemelerinin görevine giren davalarda 30 gün dava açma süresidir.
 
2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu'nda, vergi mahkemelerinde dava açma süresi otuz gün olarak belirlenmiştir. İkmalen, re'sen veya idarece yapılacak tarhiyatlarla, idarece düzeltme yoluyla re'sen yapılan tarhiyatlara, ihtirazi kayıtla yapılan beyanlara veya tahakkuklara yahut kesilen cezalara karşı açılacak davalarda bu süre uygulanır. 
 
Öte yandan, vergi yargılama hukukunda  ıttıla tarihi  önem taşımaktadır. İYUK’nun 7. maddesinin 2/b bendinde düzenlenen özel durumlar dışında da ıttıla faktörü dava açma sürelerinin başlangıcının saptanmasında önemli rol oynamaktadır.
 
İdari yargılama hukukunda olduğu gibi vergi yargılama hukukunda da dava açma süreleri ve bu  sürelerin  başlama tarihinin saptanması önem taşımaktadır. Vergi yargısında  yukarıda açıklandığı gibi prensip olarak yazılı bildirimin yapıldığı tarihi takip eden  günden  başlamak suretiyle  genelde 30 gün içerisinde dava açılmaktadır.  Bu süre, bazı özel durumlarda 7 gün olarak  dikkate alınabilmektedir.  Ancak vergi yargılamasında,  idari yargılama usulü yasasının (İYUK) 7. maddesinin 2/b bendinde düzenlenen özel durumlar dışında da  ıttıla faktörü “dava açma sürelerinin başlangıcının  saptanmasında önemli rol oynamaktadır. Vergilendirmeye ilişkin  bir idari işlem  tatbikatına başlandıktan sonra  ya da düzenleyici işlemlere dayalı olarak  bir işlem tesis edildiğinde  yeni hukuksal durumlar ortaya çıkmakta ve dava açma müddetinin başlangıcının tespitinde ıttıla (bilgi sahibi olma veya öğrenme)  faktörünü  gündeme getirmektedir.   Bu durumda ıttıla tarihi dava açma süresi yönünden önem taşımaktadır. Örneğin,  mükellefin  bilgisi dışında  komşusuna bırakılan  tebligattan  daha sonra bir şekilde  bilgi sahibi olması halinde bilgi aldığı tarihten itibaren  ödeme emrine 7 gün  içerisinde dava açılabilecektir.  Aynı  şekilde, mükellefin bilgisi  dışında  ilgisiz bir kişiye  usulsüz olarak yapılan ihbarname tebligatına ise, mükellefin  bu durumdan haberdar olduğu tarihi izleyen  tarihten  itibaren 30 gün içerisinde dava açılabilir.  
 
Danıştay 4. Dairesinin bir kararında, kardeşe yapılan tebliğin geçerli olabilmesi için tebliğ yapılan yerin yükümlünün ikametgahının olması gerektiğini bir kamu alacağının tüzel kişiden mi yoksa kanuni temsilciden mi alınacağını ortaya koymadan kanuni temsilcinin ikametgahında eşine yapılan tebligatın süreyi başlatmayacağını, şirket adına ise tebligatın geçersiz olacağını ve dolayısıyla ıttıla tarihine göre açılan davaların yerinde olacağı hükme bağlanmıştır. [2]
Son yıllarda şirket ortakları olan ikincil amme borçlularının gıyabında ödeme emri tebliğ edildiği ve kesinleştirildiği görülmektedir. Bu gibi durumlara şirket ortakları vergi idaresinin kendilerinin gıyabında vergi borcu kesinleştirilmesi nedeniyle dava açma olanakları sınırlandırılmaktadır. Bir şekilde bu durumdan bilgi sahibi olan şirket ortakları vergi yargısında yasal haklarını ıttıla tarihine göre arayabilirler.
 

----------------------------------
[1] CANDAN Turgut, İdari Yargılama Usul Kanunu, Maliye ve Hukuk Yayınları 2 Baskı, Ekim 2006 Ankara, s.329.
[2] Dnş. 7. D. nin, 31.10.2000 tarih ve E:2000/3132-K:2000/3015 sayılı kararı.