Son Durak
Bir otogar bankında takıldı hayat,
Saatler kör, anonslar yorgundu.
Bir adam sustu; adı geçmiş dosyalarda,
Yüzü kalabalıkta görünmez oldu.
Cübbesini bir duvarda unuttu,
Paslı bir askıda, hatırlanmayan.
Yıllar çöktü omzuna sessizce,
Kimsenin dönüp bakmadığı o an.
Savunması yalnızlıktı.
Tanığı, yüzüne bakmadan gelip geçenler.
Bir kalp yoruldu, sabırdan önce;
Ömür dedi içinden: adı anılmadan eksilenler.
On gün geçti, soran olmadı halini,
Çaylar soğudu, şehir akıp gitti.
Bir beden sustu bankta usulca,
Bir meslek utandı suskunluğuyla.
Şimdi bir kayıt düştü sessizliğe:
“Bulundu” dediler, “ölü hâlde.”
Bir insan eksildi rakamlardan,
Vicdanlar kanadı, yüzünü çeviren hâline.
